DE ONDERGRENS

Nee, het was niet goed, zaterdag! In een tijd waarin er volop discussie is over de houdbaarheid van de zogenaamde ‘Hollandse School’ in het huidige nationale en internationale voetbal; in een tijd waarin het ‘Nieuwe Realisme’ de sleutel is -dan wel moet worden- tot succes in diezelfde, toch al conservatieve, voetbalwereld; in een tijd waarin niet langer Hakim Ziyech maar Eric Botteghin de nieuwe voetbalheld is; in die tijd is naar mijn mening de grootste uitdaging voor een trainer nog altijd om voor en met zijn team een stabiele ondergrens te creëren: hoe de omstandigheden ook zijn (weer, veld, tijd), hoe goed of slecht de tegenstander ook is, hoe fit en uitgeslapen je spelers ook zijn, het elftal presteert altijd en overal minimaal op het niveau van een 6!  Die 6 scoor je al snel door vanuit de organisatie te voetballen, taakbewust te zijn, eenvoudige oplossingen te kiezen, te coachen, driehoekjes te maken en in duels te komen. Welnu, op basis van afgelopen zaterdag moet de conclusie zijn dat er op de ondergrens van de JO13-1 nog geen peil valt te trekken!      

De balt rolt amper, ik zit nog niet op mijn plek in de dug-out (gelukkig maar, want als je met mijn lengte onverhoeds opspringt heb je kans op een flinke hoofdwond) of de bal ligt al achter de keeper van Lopik: Justin creëert ruimte voor zichzelf en haalt doeltreffend uit, 1-0. Lekker, denk ik nog. Maar een vroege voorsprong kan ook een verlammende uitwerking hebben. Hoe dan ook, vanaf de 1-0 zitten wij niet in de wedstrijd, we zijn ontzettend onrustig in balbezit, vergeten gebruik te maken van de zijkanten, lopen teveel met de bal en verliezen teveel duels. We halen de rust nog met de voorsprong. In de tweede helft weten we ons spel niet te verbeteren. Lopik slaagt er pas in de 50^ste minuut in de gelijkmaker binnen te tikken, vanuit een corner en via de binnenkant van de paal. Met kunst- en vliegwerk weten we de 1-1 in het restant van de wedstrijd nog vast te houden, totdat werkelijk in de allerlaatste seconde van de wedstrijd, opnieuw vanuit een corner, alsnog de winnende treffer valt: 1-2. Wat mij betreft een terechte overwinning, wij konden eigenlijk nergens aanspraak op maken.

Tja, mannen, werk aan de winkel! Niet erg overigens, we zien elkaar twee keer per week, we zijn nog vroeg in het seizoen en belangrijker, de voorgaande wedstrijden bewijzen dat er volop potentie en groeimogelijkheid aanwezig is, zowel individueel als collectief. Tot dinsdag!