LEKKER, ZEG

Tja, inmiddels vier wedstrijden op rij verloren, steeds nipt weliswaar, en ik blijf van mening dat we aan die wedstrijden best een paar punten hadden mogen en kunnen overhouden. Maar tegelijkertijd liegen de uitslagen niet. Je weet dan wat er in de voetballerij gebeurt: bestuursleden tonen zich plots belangstellend, ze spreken hun steun en vertouwen uit, scharen zich vierkant achter de trainer. Dan weet je zeker hoe laat het is, over het algemeen duurt je dienstverband dan geen weken meer. Doordeweeks tijdens de trainingen van alles aangewend om het tij te keren: fanatiek getraind, gepraat, ontspannen getraind en met z’n allen pizza gegeten op het terras van de club. In zo’n week voelt het resultaat van de wedstrijd van zaterdag van de O13-1 juist zo lekker: jullie maken 7 doelpunten, creëren nog veel meer kansen, voetballen, op een kleine periode in de eerste helft na, goed en jullie winnen met duidelijke cijfers, 7-2.!

Er gaat vandaag veel goed, het is bij vlagen echt genieten langs de kant. Ik begin met twee momenten die voor mij een bevestiging vormen dat jullie een mooie ontwikkeling doormaken, zowel individueel als met het collectief. Het eerste moment is een prachtig voorbeeld van een stap vooruit denken, al weten wat je met de bal gaat doen nog voordat je die hebt ontvangen (een van de belangrijkste pijlers waarop aanvallend voetbal, voetbal op balbezit, is gebaseerd): het is halverwege de tweede helft, jullie zijn in balbezit diep op de helft van de tegenstander, rechts van de zestienmeter, het is druk daar, jullie halen de bal uit die drukte, Milan verplaatst de bal naar de vrijstaande Raymon die links van het midden en ongeveer 5 meter buiten de zestienmeter staat, een tegenstander ziet het gevaar en zet druk, en wat doet Raymon … die speelt de bal, op het moment zelf zonder te kijken, doodkalm met zijn rechtervoet achter zijn standbeen langs in een keer door naar de vrijstaande Justin, de tegenstander is gezien en Justin haalt met zijn machtige linkerbeen uit: 6-2!  Het tweede moment is er een van het collectief: start van de tweede helft, wij trappen af, de tegenstander heeft in de rust nieuwe moed vergaard en zet fanatiek druk, en jullie voetballen daar uiterst rustig en bekwaam onderuit, van de back terug naar de laatste man, openen naar de linksback en dan weer vooruit; na twee keer op deze manier het druk zetten compleet te hebben geneutraliseerd weet de tegenstander dat er vandaag geen eer valt te behalen.

Het begin van de wedstrijd is van jullie kant overdonderend. De bal rolt amper een minuut of Leon haalt al droog en doeltreffend uit: 1-0. Nog geen twee minuten later zet Milan met een van zijn splijtende passes Tim vrij voor de keeper, en dan weet de lezer van deze rubriek wat het gevolg is: 2-0! Die vroege en comfortabele voorsprong brengt nog niet direct rust in jullie spel, achterin staat het niet helemaal lekker. Daar weet de tegenstander, VVIJ O13-3, kort achter elkaar twee keer van te profiteren. Met een lange bal over onze verdediging heen, waar op dat moment de rugdekking niet goed is verzorgd, bereiken zij een diepgaande speler. Tot twee keer toe, ook kort achter elkaar, in de 12^de en 13^de minuut, weten zij met schoten van behoorlijke afstand, waarvan de tweede van een grote schoonheid is, te scoren: 2-2!  Met de wissels in de 20^ste minuut zetten we het elftal op een aantal posities om. Dat brengt de nodige rust en zekerheid. In de 26^ste minuut leidt dat tot een prachtig doelpunt van Safiano: het is Justin die Safiano over links op pad stuurt, Safiano dribbelt de zestienmeter binnen, al dicht bij de achterlijn, je verwacht ieder moment een voorzet … maar nee, Safiano dribbelt nog een meter door, lijkt inmiddels in een zeer moeilijke zo niet kansloze positie te verkeren, stift dan de bal over de keeper en via de onderkant van de lat in het doel: 3-2. In de 29^ste minuut vergroten we de marge, Leon neemt een vrije trap die bij de tweede paal door Divano wordt binnen gekopt: 4-2.

Direct na de rust maken jullie, zoals boven al beschreven, direct duidelijk hoe de verhoudingen vandaag liggen. VVIJ komt er niet meer serieus aan te pas. Heeft Bram eerder al een aantal schietkansen gehad waarbij de bal op miraculeuze wijze niet in het doel verdwijnt, in de 39^ste  minuut is het wel raak: uit een hoekschop van Justin weet Bram nu wel het net te vinden: 5-2! De schoonheid van de 6-2 heb ik hierboven al onder woorden gebracht. Het slotakkoord is voor Safiano, die in de 58^ste minuut de einstand op het scorebord brengt met vrijwel een kopie van zijn eerdere doelpunt (het enige verschil is dat nu de bal de lat niet raakt): 7-2.

Echt lekker dit, jongens, het spel, de doelpunten, de drie wedstrijdpunten. Er werd zaterdag gesuggereerd dat we vaker pizza moeten eten, is inderdaad ook lekker!